Warszawskie zdroje / Warsaw Water Stations

Warszawa jest położona na pokładach wody uwięzionej blisko dwieście metrów pod powierzchnią ziemi, między skałami pochodzącymi z okresu Oligocenu. W latach dziewięćdziesiątych na terenie miasta powstało blisko sto ujęć wody oligoceńskiej, które stanowiły istotny element infrastruktury miejskiej. Częścią miejskiego krajobrazu stał się widok ludzi noszących ze sobą kanistry. Mogli napełniać je za darmo - dostęp do wody oligoceńskiej jest bowiem dobrem publicznym. W przeciwieństwie do wody z kranu, która była silnie chlorowana i miała nieprzyjemny zapach, ludzie wierzyli, że woda filtrowana przez skały pochodzące z okresu Oligocenu, mająca ponad dwadzieścia pięć milionów lat i składająca się z jeszcze starszych atomów wodoru, jest wyjątkowa i posiada właściwości uzdrawiające. Obecnie jednak jakość „kranówki" znaczenie wzrosła. Praktyka korzystania z wody oligoceńskiej podupada, a wiele budynków z ujęciami jest zamykanych i popadają w ruinę. Artystyczny duet Michael Meier & Christoph Franz dokumentuje ten przejściowy stan zanikania, zbierając wodę z ponad osiemdziesięciu czynnych jeszcze studni. Instalacja „Zdrój wody oligoceńskiej" przybiera formę kontenera czy zamkniętej kapsuły wkopanej w ziemię na terenie parku przed CSW. Ze skrupulatnością archiwisty artyści zebrali wodę pochodzącą z ponad osiemdziesięciu czynnych jeszcze zdrojów. Jest to próba stworzenia „biblioteki" składającej się z próbek pochodzących z każdego z ujęć, a także symboliczny gest ochrony zanikającej praktyki kulturowej. Integralną częścią projektu jest książka „Warszawskie zdroje" wydana wspólnie z Fundacją Bęc Zmiana. Publikacja włączy w sobie zarówno część artystyczną w formie dokumentacji fotograficznej architektury istniejących zdrojów, jak i ma charakter varsavianistyczny. Przedstawia akwarystyczne aspekty historii Warszawy, a także przygląda się praktyce picia „oligocenki" okiem antropologa kultury. Do współtworzenia „Warszawskich zdrojów" zaproszeni zostali badacze miasta - Włodzimierz Karol Pessel oraz Martyna Obarska - a także architekci ujęć, ich zarządcy oraz użytkownicy. Projekt graficzny publikacji został stworzony przez Błażeja Pindora.