Otton Wielki. Cesarzy i państwo

Urodzony 23 listopada 912 roku Otton z saskiej dynastii Ludolfingów przeszedł do historii jako Otton Wielki i pierwszy rzymsko-niemiecki cesarz. W biografii opublikowanej w 2012 roku z okazji 1100. rocznicy jego urodzin niemiecki mediewista Matthias Becher przedstawia historyczne tło panowania tego władcy, jego dramatyczne konflikty z najbliższymi członkami rodziny oraz wpływowymi książętami byłego imperium Karola Wielkiego. Szczytowym punktem rządów Ottona była niewątpliwie zwycięska bitwa na Lechowym Polu w 955 roku, która w znacznym stopniu przyczyniła się do powstrzymania najazdów pogańskich Węgrów na środkową Europę. Jak pisze autor, „nazywanie Ottona «Wielkim» tylko dlatego, że stworzył on Rzeszę Niemiecką, byłoby jednak wypaczeniem historii. (...) To samo odnosi się do tendencji nazywania go «obrońcą Zachodu przeciwko Wschodowi» z powodu jego zwycięstwa nad zamieszkującymi wschód Europy Węgrami". Starając się uzasadnić przydomek nadany Ottonowi przez późniejszych kronikarzy, autor przestawia wysiłki Ottona w zdobyciu cesarskiej korony, jego relacje z papiestwem i dążenie do zaakceptowania jego pozycji w Europie przez Bizancjum. I jak pisze Becher, „najpóźniej od momentu rzymskiej koronacji celem i zadaniem jego polityki było utrzymanie dominującej pozycji. Wraz ze zdobyciem władzy w Rzymie, cesarską koronacją syna-imiennika i uznaniem przez Cesarstwo Bizantyńskie osiągnął w końcu swój cel i ustanowił wzór postępowania dla wielu swoich następców".