Dziady. Część II

Dziady cz. II to dramat, w którym Adam Mickiewicz sięga do ludowych wierzeń, w których świat realny współistnieje ze światem duchów. Autor opisuje pogańską uroczystość, poświęconą duchom zmarłych. W kaplicy przycmentarnej gromadzą się mieszkańcy wsi, by pod przewodnictwem Guślarza wziąć udział w obrzędach. Guślarz wydaje polecenia zgromadzonym i przywołuje duchy, by dowiedzieć się, jakiej pomocy oczekują. Jednak przybyłe na uroczystość dziadów zjawy, nie chcą napojów i jedzenia, nie oczekują pomocy, ponieważ nikt ze zgromadzonych w kaplicy nie potrafi im pomóc. Duchy opowiadają historie swojego ziemskiego życia oraz mówią o cierpieniach, których doświadczają po śmierci. Kończąc swoją wizytę w kaplicy, wygłaszają przestrogi, które mają uchronić ludzi przed popełnianiem takich błędów jak te, przez które same nie mogą osiągnąć szczęścia wiecznego... Adam Mickiewicz (1798-1855) - był synem adwokata Mikołaja Mickiewicza oraz Barbary z Majewskich, córki ekonoma. Otrzymał gruntowne wykształcenie w dominikańskiej szkole w Nowogródku, a następnie podjął studia w Wilnie, które ukończył z tytułem magistra. Następnie zaczął pracować jako nauczyciel. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych twórców epoki romantyzmu (obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego). Napisał m.in. Odę do młodości (1820 r., wydanie 1827 r.), cykl Ballady i romanse (1822 r.), poemat historyczny Grażyna(1823 r.), Dziady cz. II i IV (1823 r.), Sonety krymskie (1826 r.), Dziady cz. III (1832 r.), Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego (1832 r.) oraz poemat Pan Tadeusz (1834 r.).